Anton Antonsen er heldig. Veldig heldig. Den heldigste i Andeby med god margin. Og så er han fetteren til Donald. Sære, sårbare, krakilske, ærgjerrige, stadig misunnelige, ofte svartsjuke, kronisk uheldige og evig selvsaboterende Donald. Og på toppen av det hele har han et godt øye til Donalds kjæreste.